Zarzuty od nakazu zapłaty

Zarzuty od nakazu zapłaty wydanego na podstawie weksla

Zgodnie z treścią art. 485 Kodeksu postępowania cywilnego Sąd wydaje nakaz zapłaty, jeżeli powód dochodzi roszczenia pieniężnego albo świadczenia innych rzeczy zamiennych, a okoliczności uzasadniające dochodzone żądanie są udowodnione dołączonym do pozwu wekslem. W razie przejścia na powoda praw z weksla, z czeku, z warrantu lub z rewersu, do wydania nakazu niezbędne jest przedstawienie dokumentów […]

Zgodnie z treścią art. 485 Kodeksu postępowania cywilnego Sąd wydaje nakaz zapłaty, jeżeli powód dochodzi roszczenia pieniężnego albo świadczenia innych rzeczy zamiennych, a okoliczności uzasadniające dochodzone żądanie są udowodnione dołączonym do pozwu wekslem. W razie przejścia na powoda praw z weksla, z czeku, z warrantu lub z rewersu, do wydania nakazu niezbędne jest przedstawienie dokumentów do uzasadnienia roszczenia, o ile przejście tych praw na powoda nie wynika bezpośrednio z weksla, z czeku, z warrantu lub z rewersu.
Nakaz zapłaty z chwilą wydania stanowi tytuł zabezpieczenia, wykonalny bez nadawania mu klauzuli wykonalności. Kwota zasądzona nakazem wraz z wymagalnymi odsetkami stanowi sumę, której złożenie przez dłużnika do depozytu sądowego wystarczy do zabezpieczenia. Jeżeli nakaz zobowiązuje do wydania rzeczy zamiennych, do zabezpieczenia wystarczy złożenie sumy równej wartości przedmiotu sporu.
Pismo zawierające zarzuty od nakaz zapłaty wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty. W piśmie pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór, oraz pozostałe zarzuty przeciwko żądaniu pozwu, a także wszystkie okoliczności faktyczne i dowody na ich potwierdzenie. Podważenie nakazu zapłaty wydanego na podstawie weksla jest możliwe i przygotowywane przez naszą firmę zarzuty na ogół kończą się sukcesem.
W szczególności należy zwrócić uwagę na regulacje dotyczące przedawnienia roszczeń dochodzonych wekslem. Zgodnie z treścią art. 117 Kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.
W prawie wekslowym (pw) przedawnienie zostało uregulowane w sposób niepełny i inaczej niż w kodeksie cywilnym. To pierwsze określa terminy przedawnienia (art. 71 prawa wekslowego) oraz jego skutki (art. 76 pw), w zakresie zaś jego zawieszenia i przerwania odsyła do kodeksu cywilnego (art. 72 pw). Podstawowa różnica między tymi regulacjami sprowadza się do skutków prawnych upływu terminu przedawnienia.
Często dochodzi do sytuacji, iż Pozwany wnosząc zarzuty od nakazu zapłaty mylnie powołuje się na zarzut przedawnienia weksla zamiast na zarzut jego błędnego wypełnienia. Zgodnie z treścią art. 10 Prawa wekslowego – jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa.
Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie VI ACa 1605/2007 w ramach zarzutu nieprawidłowego uzupełnienia weksla in blanco dłużnik może skutecznie powoływać się na fakt wypełnienia weksla po upływie terminu przedawnienia zabezpieczonego nim roszczenia ze stosunku podstawowego.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Artykuły z tej kategorii

Masz pytania? Zapytaj prawnika.