Profi Credit Polska S.A.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim wskazał, iż rozstrzygając w przedmiotowej sprawie sąd miał na uwadze treść wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 września 2018 roku w sprawie I C 176/17. Trybunał Sprawiedliwości wskazał, iż „w tym kontekście należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości sąd krajowy jest zobowiązany do zbadania z urzędu, czy dane warunki umowy wchodzące w zakres stosowania dyrektywy 93/13 mają nieuczciwy charakter, a także do tego, by dokonawszy takiego badania, zniwelować brak równowagi miedzy konsumentem a przedsiębiorcą, o ile ów sąd posiada niezbędne ku temu informacje dotyczące stanu oprawnego i faktycznego”. Wyroki Trybunału Unii Europejskiej wiążą sądy krajowe, zatem sąd krajowy nie może orzekać w sprawach konsumenckich tylko na podstawie weksla lub wyciągu z ksiąg rachunkowych banku, tylko ma obowiązek zbadania umowy od strony materialnej.

Po analizie załączonej do akt umowy pożyczki, sąd uznał, iż część postanowień w niej zawartych jest abuzywna. W ocenie Sądu Rejonowego dalsze pozaodsetkowe koszty pożyczki budziły poważne wątpliwości, co do zgodności z prawem i zasadami współżycia społecznego. Zdaniem sądu nieuzasadnione było żądanie powoda w zakresie kwoty 6.959 złotych tytułem tzw. wynagrodzenia prowizyjnego. Z treści przedmiotowej umowy pożyczki w żaden sposób nie wynika charakter tej należności i wskazanie z jakiego tytułu została skalkulowana na wskazaną w umowie kwotę, niewspółmiernie wysoką w stosunku do kwoty pożyczki. Niewątpliwie ustawa o kredycie konsumenckim pozwala na naliczenie opłat różnego rodzaju ale ich konstrukcja w każdej umowie powinna być przejrzysta, wysokość nie może być rażąco wygórowana, zaś poszczególne opłaty winny mieć odbicie w rzeczywistych kosztach związanej z nimi usługi, za którą zostały naliczone. Opłaty i prowizje pobierane przez udzielających kredytów konsumenckich nie mogą być oderwane od kosztów czynności lub usług, za które zostały naliczone i nie mogą być rażąco wygórowane.

Powyższa okoliczność spowodowała naruszenie przez powoda obowiązku wynikającego z treści art. 11 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (t.j. z 2019r. poz.1083) – udzielenia konsumentowi wyjaśnień dotyczących treści umowy przed jej zawarciem w sposób umożliwiający konsumentowi podjęcie decyzji dotyczącej umowy o kredyt konsumencki. Zgodnie z treścią art. 385(1) § 1 kc, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.