Sprzeciw od nakazu zapłaty CHF

Kredytobiorca, który nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań polegających na regularnej spłacie rat zaciągniętego kredytu ,,frankowego”, powinien liczyć się z negatywnymi konsekwencjami swoich działań, tzn. wypowiedzenia przez bank umowy kredytowej oraz wystąpieniem do sądu z pozwem o wydanie nakazu zapłaty w celu dochodzenia przez bank swej wierzytelności.

Nakaz zapłaty wydawany jest w postępowaniu upominawczym, które stanowi jedno z obligatoryjnych postępowań dochodzenia roszczeń pieniężnych uregulowanych w Kodeksie postepowania cywilnego z dnia 17 listopada 1964 roku. Pozwany dopiero w momencie doręczenia mu nakazu zapłaty wraz z pozwem dowiaduje się że toczyło się przeciwko niemu postępowanie.

Nie wolno jednak od razu panikować, bowiem artykuł 503 Kpc reguluje środek zaskarżenia nakazu zapłaty, w postaci sprzeciwu od nakazu zapłaty. Pismo zawierające sprzeciw wnosi się do sądu ,który wydał nakaz zapłaty, a w przypadku nakazu wydanego przez referendarza sądowego- do sądu, przed którym wytoczono powództwo. W piśmie pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Szczególną uwagę należy jednak zwrócić na przejrzystość, precyzyjność oraz skrupulatność stawianych w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutów. Powinien on zawierać wnikliwe argumenty, gdyż prawidłowo wniesiony powoduje, że nakaz zapłaty traci moc. W przypadku sprzeciwu od nakazu zapłaty, których przedmiotem jest kredyt udzielony we frankach szwajcarskich można wskazać parę ogólnych zarzutów, które są adekwatne dla większości spraw.

Podstawowy problem dotyczący kredytów udzielanych przez banki w CHF, polega na zawieraniu w umowach kredytowych niedozwolonych klauzul, tzw. klauzul abuzywnych. Nieuczciwe zapisy , to takie postanowienia, które kształtują prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, w sposób rażący naruszając interesy drugiej strony. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów prowadzi rejestr owych klauzul niedozwolonych. Sporządzając sprzeciw można zatem wyjaśnić na czym polega owa niedozwoloność, a także w jaki sposób kształtuje stanowisko kredytobiorcy. Przydatne w tej kwestii są zwłaszcza orzeczenia sądów, wydane w przedmiocie CHF. Wymieniają one jako klauzule abuzywne między innymi: warunki zmiennego oprocentowania kredytu jak również klauzule waloryzacyjne- denominację i indeksację.

Kolejnym argumentem, który można podnieść w sprzeciwie od nakazu zapłaty, jest zarzut nieudowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia. Wyciąg z ksiąg rachunkowych banków stanowi dokument prywatny. Warto przypomnieć iż Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r., w sprawie P 7/09 (OTK-A 2011/2/12), przepis art. 95 ust. 1 został uznany za niekonstytucyjny w zakresie, w jakim nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, co znalazło następnie wyraz w nowelizacji tego przepisu poprzez dodanie do art. 95 ust. 1a o treści: “moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym” ustawą z dnia 19 kwietnia 2013 r. o zmianie ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 613), która weszła w życie w dniu 20 lipca 2013 r. Zgodnie z treścią art. 253 k.c. jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jeżeli jednak spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać.

Zarzutem, który można zastosować podczas dochodzenia swoich racji w batalii z bankiem jest zarzut przedawnienia. W tym przypadku okres przedawnienia wynosi trzy lata. W przypadku, gdy bank przeoczył wskazany okres należy w sprzeciwie od nakazu zapłaty wskazać, iż roszczenie uległo przedawnieniu. Jest to o tyle istotne, gdyż Sąd z urzędu nie stwierdza czy przedmiot sporu uległ przedawnieniu czy jeszcze nie.

Sprzeciw od nakazu zapłaty pozwala bronić pozwanym dochodzenia swoich racji. Zawarte w nim zarzuty mają podstawowe znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a ewentualne niedociągnięcia- takie jak niedochowanie terminu na jego wniesienie, bądź nieprawidłowa forma mogą skutkować przykrymi konsekwencjami dla kredytobiorców.